جامعه جراحان توراسیک آمریکا، اخیرا گایدلاین‌های بالینی خود را برای ریشه‌کنی جراحی فیبریلاسیون دهلیزی (AF) منتشر و تاکید می‌کند که این تکنیک‌ها منجر به بهبود مراقبت از بیمار می‌شود. این راهبردهای جدید در نشریه Annals of Thoracic Surgery منتشر شده‌اند.
در این گایدلاین، دانش و اطلاعات موجود بررسی شده و توصیه‌ها برای 3 سناریوی بالینی فراهم آمده است:
زمانی که ریشه‌کنی جراحی برای AF
1) در همان زمان جراحی دریچه میترال انجام می‌شود
2) در همان زمان جراحی دریچه آئورت یا CABG انجام می‌شود،
3) به صورت یک روش مستقل انجام می‌شود.
نویسندگان این گایدلاین، همچنین برای انجام ریشه‌کنی AF به روش جراحی اصرار می‌کنند، زیرا در حال حاضر این روش می‌تواند بدون افزایش در خطر مورتالیتی یا موربیدیتی ماژور مرتبط با جراحی انجام شود و اینکه مزایای کنترل طولانی‌مدت ریتم و کیفیت زندگی آن پایدار باقی می‌ماند و پیامد نهایی بیمار را ارتقا می‌دهد. محققان معتقدند اینکه زمانی به جراحی برای ریشه‌کنی AF اقدام کنیم که جراحی قلب باز به دلیل دیگری هم در حال انجام است، منطقی است اما اگر بخواهد به عنوان یک روش مستقل انجام شود، سوال‌برانگیز است.
AF نهایتا یک آریتمی کیفیت زندگی است، نه یک بیماری تهدیدکننده زندگی. بنابراین شما این وضعیت را با یک روش با حداقل تهاجم درمان می‌کنید یا با روشی که خود بسیار بیشتر از بیماری تهاجمی و خطرناک است.
یکی از دلایل اینکه چرا استنت‌ها و آنژیوپلاستی در مقایسه با CABG محبوب هستند، این است که شما می‌توانید با آنها به همان پیامد ولی با موربیدیتی بسیار کمتر برسید. این مساله در مورد AF هم کاملا صدق می‌کند.
روش‌های جراحی در حال تحول
دکتر James Cox، در سال 1987 نخستین روش ریشه‌کنی را به نام Maze 1 انجام داد و حالا روش Cox-Maze IV به کار گرفته می‌شود، روشی که از cryoablation بهره می‌گیرد.
اتفاق نظر رو به رشدی وجود دارد که چگونه این جراحی انجام شود و چه انتظاری از آن می‌توان داشت. علاوه براین، زمان جراحی هم کاهش یافته و کاملا واضح است که ریشه‌کنی با جراحی در کاهش AF و ارتقای کیفیت زندگی موثر است.
داده‌های 5 سال از ریشه‌کنی AF با جراحی که همزمان با جراحی دریچه میترال انجام شد حاکی از آن است که روشی کارآمد، پایدار و با اثربخشی طولانی‌مدت است. احتمال دارد داده‌های برآمده از پیگیری‌های طولی ادامه‌دار در جمعیت بزرگتری از بیماران، مزایای این روش را بیشتر روشن کند.
قابل قبول برای بیماران
اتفاق نظر گایدلاین‌های سال 2014 انجمن قلب آمریکا/ کالج کاردیولوژی آمریکا/ جامعه ریتم قلب، برای مدیریت بیمارانی که مبتلا به AF بودند، در مورد استفاده از کاتتر برای ریشه‌کنی AF بود.
البته در آن زمان هم اشاره‌ای مختصر به روش‌های جراحی برای این کار شده بود. آنها در گایدلاین‌ها ذکر کرده بودند که: «انجام روش‌های جراحی برای ریشه‌کنی AF، برای بیماران انتخاب شده مبتلا به AF که تحت جراحی قلب به دلایل دیگری قرار می‌گیرند قابل قبول است.
اما انجام جراحی مستقل برای ریشه‌کنی AF ممکن است برای بیماران انتخاب شده‌ای قابل قبول باشد که بسیار علامتدار هستند و به رویکردهای درمانی دیگر هم به خوبی پاسخ نمی‌دهند.»
به هرحال، انجام جراحی برای ریشه‌کنی AF حتی اگر با حداقل تهاجم و بدون وصل شدن به پمپ انجام شوند، همچنان روشی بسیار تهاجمی نسبت به ریشه‌کنی با کاتتر است و دوران نقاهت پس از آن هم نسبت به کاتتر بیشتر طول می‌کشد.
از سوی دیگر، اگر بعضی ضایعات جراحی به نقاط ضربان‌ساز قلب آسیب وارد کند، بیماران ممکن است نیاز به پیس‌میکر هم داشته باشند.
گایدلاین‌ها ذکر می‌کنند که در یک مطالعه رجیستری، بیمارانی که تحت ریشه‌کنی با جراحی قرار گرفته بودند، 20 درصد بیشتر احتمال داشت که به پیس‌میکر دائمی نیاز پیدا کنند، هرچند بعضی متاآنالیزها در این زمینه خطری را نیافتند.
نظرات بسته است