محققان دانشگاه کمبریج با برداشتن قدمهای اولیه به سوی ارتقای فرم جدیدی از درمان دیابت نوع 1، راهی را برای پایان دادن به تزریقهای مکرر انسولین در افراد مبتلا به این نوع دیابت که اکثر آنها را کودکان تشکیل میدهند، یافتهاند. آنها امیدوارند نتایج تستهای انجام شده موفقیت آمیز باشند.
در دیابت نوع 1، که یکی از شایعترین بیماریهای مزمن را در کودکان تشکیل میدهد، سیستم ایمنی بدن خود فرد، به اشتباه سلولهای بتای پانکراس را غیرخودی فرض کرده و به آنها حمله میکند و تخریبشان میکند. نتیجه این امر، عدم ترشح انسولین است که عواقب خاص خود را بر جای میگذارد.
در مطالعهای که در نشریه PLOS Medicine منتشر شده، تیمی از محققان به سرپرستی پژوهشگران انستیتو کمبریج، دارویی را برای تنظیم سیستم ایمنی به کار بردند و هدف آنها پیشگیری از حمله سلولهای سیستم ایمنی به سلولهای مترشحه انسولین در پانکراس بوده است.
داروی مذکور که آلدسلوکین aldesleukin نامیده شده و در واقع یک اینترلوکین -2 نوترکیب است، در حال حاضر در دوزهای بالا برای درمان انواع خاصی از تومورهای کلیه و سرطانهای پوستی استفاده میشود. اگر آلدسلوکین در دوزهای پائینتر استفاده شود میتواند توانایی سلولهای ایمنی را تحت عنوان regulatory T cells یا Tregs برای توقف از دست رفتن کنترل سیستم ایمنی، در زمانی که تحریک شده افزایش دهد و آن را از صدمه رساندن به ارگانهای خود بدن برحذر دارد.
این رویکرد درمانی نخستین بار است که با دوزهای تکی از آلدسلوکین انجام شده تا Tregs در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 تحت تاثیر قرار گیرند. محققان برای این منظور، با طراحی یک کارآزمایی به مانیتور گسترده ایمنی در 40 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 پرداخته و دوزی را که منجر به افزایش 10 تا 20 درصدی Tregs میشود، پیدا کردند. این دوزها بهطور بالقوه برای پیشگیری از حمله سلولهای ایمنی به ارگانهای بدن کافی هستند، اما آنقدر هم زیاد نیستند که دفاع طبیعی بدن را ساپرس کنند. دفاع طبیعی بدن برای حفاظت فرد در برابر عفونتهای باکتریایی یا ویروسی الزامی است.
محققان همچنین دریافتند که عدم پاسخ درمانی بعضی از شرکت کنندگان در کارآزماییهای پیشین میتواند به دلیل تجویز دوزهای روزانه آلدسلوکین باشد. نتایج کارآزمایی جدید پیشنهاد میکند که تجویز دوزهای روزانه باعث میشود Tregs حساسیت کمتری به دارو پیدا کند، در نتیجه نباید برای بهترین پیامدهای ایمنی به دوزهای روزانه روی آوریم.
هدف اصلی محققان در این طرح، ارتقای درمانی است که به تزریقهای مکرر انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 خصوصا کودکان، پایان دهد و این کار را نیز با محدود کردن صدمات زودهنگام ایجاد شده بوسیله سیستم ایمنی خود بیمار انجام میدهد.
محقق ارشد این مطالعه میگوید: کار تحقیقاتی ما در مراحل ابتدایی قرار دارد، اما از دارویی استفاده میکند که بهطور طبیعی در بدن پدیدار میشود تا سیستم ایمنی را به وضعیت سلامت خود بازگرداند. در حالی که مطالعات قبلی بر ساپرس کردن سیستم ایمنی تمرکز داشتهاند، ما به تنظیم دقیق آن توجه داشتهایم. قدم بعدی آن است که رژیمهای درمانی بهینه گلیدلاک را بیابیم. درمانی که نه آنقدر کم باشد که باعث توقف صدمه نشود و نه آنقدر زیاد که دفاع طبیعی بدن را مختل کند، بلکه دقیقا همان مقداری باشد که بتواند پاسخ خود بدن را تقویت کند.
محققان میگویند هر درمانی در ابتدا روی افرادی تمرکز دارد که به تازگی مبتلا به دیابت نوع 1 شدهاند، زیرا بسیاری از آنها هنوز میتوانند به اندازهای انسولین تولید کنند که از بروز عوارض ناشی از بیماری پیشگیری کنند. این نوع درمان به آنها کمک میکند تا از صدمات بیشتر جلوگیری شده و آنها بتوانند به تولید مقدار کم انسولین برای مدتی طولانیتر ادامه دهند.
نظرات بسته است