دوز بالاي استاتين ها به عمر طولاني تر کمک مي کنند

دوز بالاي استاتين ها به عمر طولاني تر کمک مي کنند
امروزه بزرگسالان زیادی هستند که طی روند درمان بیماری قلبیعروقی خود، با دوزهای متوسطی از استاتینها تحت درمان قرار میگیرند. البته این داروها جای بحث دارند و متخصصان به دلیل عوارض جانبی آن، از تجویز آنها سرباز میزنند. تحقیقات جدید پیشنهاد میکنند که دوزهای بالای استاتینها ممکن است نرخ بقای بیماران مبتلا به بیماری قلبیعروقی را افزایش دهند.
استاتینها کلاسی از داروها هستند که اغلب برای مقابله با بیماریهای قلبیعروقی، علل اصلی مرگ و میر در دنیا، تجویز میشوند. آنها میتوانند سطح کلسترول خون را در خون کاهش دهند.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای ایالات متحده گزارش میکند که در طول 2003-2012، درصد بزرگسالان بالاتر از 40 سال سن که از استاتینها برای کاهش سطح کلسترول خود استفاده میکنند، از 18 درصد به 26 درصد رسیده است.
در سال 2013، کالج کاردیولوژی آمریکا و انجمن قلب آمریکا، با همکاری یکدیگر، توصیه کردند استاتینها با دوز بالا برای بیماران کمتر از 75 سال سن تجویز شود. با این حال، در سال 2014، سیستم مراقبت سلامت امور سربازان بازنشسته (VA) توصیه کرد فقط دوزهای متوسط تا زیاد از استاتینها تجویز شود و شواهد کافی وجود ندارد که دوزهای بالای استاتینها ممکن است بهتر باشند.
توصیههای دو انجمن معتبر علمی بالا براساس نتایج یک متاآنالیز چاپ شده در سال 2010 منتشر شد که نشان میداد دوزهای بالای استاتینها باعث بهبود 8/0 درصدی در میزان بقای بیماران میشود. در این متاآنالیز بیماران بیشتر از 75 سال سن ارزیابی نشده بودند.
اما مطالعه جدید از گایدلاینهای ACC/AHA حمایت کرده و تائید میکند که استاتینها با دوزهای بالا ممکن است میزان بقای بیماارن مبتلا به بیماریهای قلبیعروقی را افزایش دهد، حتی در بیماران مسنتر از 75 سال.
درمان با دوز بالا در مقابل دوز کم استاتینها
محققان مدرسه پزشکی دانشگاه استنفورد با اجرای یک مطالعه ملی بزرگ، به مقایسه دوزهای بالای استاتینها در مقابل دوزهای کم این دسته از داروها پرداختند. نتایج در JAMA Cardiology به چاپ رسیدهاند.
محققان در این مطالعه مدارک 509 هزار و 766 بیمار 21 تا 84 ساله را که مبتلا به بیماری کاردیوواسکلار آترواسکلورتیک (ASCVD) بوده و از سیستم مراقبت سلامت VA خدمات دریافت میکردند، بررسی کردند.محققان به کوموربیدیتیها و اندازه کلسترول توجه نشان داده و نرخ مورتالیتی را برای یک سال پایش کردند.30 درصد بیماران تحت درمان با استاتینهای دوز بالا، در فرمهای آتورواستاتین سیمواستاتین و روزوواستاتین، 46 درصد درمان با شدت متوسط و 7/6 درصد نیز استاتینها را با دوز کم دریافت میکردند.شدت دوزی از استاتینها که تجویز میشد، هماهنگ با گایدلاینهای ACC/AHA و توصیههای آنها بود. در این گایدلاینها دوزهای بالای روزوواستاتین، 20 یا 40 میلیگرم در روز و آتورواستاتین، 40 یا 80 میلیگرم در روز تعریف میشد.
کمترین مورتالیتی با بیشترین دوز استاتینها
این مطالعه بیماران مذکور را برای مدت 492 روز پیگیری کرد و در این مدت نیز به این نتیجه رسیدند که ارتباط معکوسی میان شدت دوزهای استاتین و نرخ مورتالیتی وجود دارد. به عبارت دیگر، بیمارانی که بیشترین دوز استاتینها را مصرف کرده بودند، با کمترین نرخ مورتالیتی مواجه شده بودند.
نرخ مورتالیتی یک ساله، برای افرادی که با دوزهای بالای استاتینها درمان میشدند، 4 درصد، برای بیمارانی که با دوزهای متوسط استاتینها تحت درمان بودند، 8/4 درصد و برای دریافتکنندگان دوزهای کم استاتینها، 7/5 درصد محاسبه شد. افرادی هم که اصلا استاتین مصرف نمیکردند، این میزان به 6/6 رسید.
محققان در بررسیهای خود همچنین به این نتیجه رسیدند که دوزهای ماکزیمم استاتینهای با شدت بالا، در مقایسه با دوزهای کمتر از ماکزیمم و با همان شدت از استاتینها، منجر به بیشترین میزان بقای بیماران شده است.
اثرات مثبت استاتینها با توان بالا در تمام سنین قابل مشاهده است، و نتایج در بیماران جوانتر و بالای 75 سال هم به همین منوال دیده میشود.
تغییر در کار بالین
علیرغم توصیههای متناقضی که برای درمان با استاتینها وجود دارد، این مطالعه با تحقیق روی حجم نمونه بزرگتر و استفاده از جزئیات مدارک بیماران که از در سیستم مراقبت سلامت VA ثبت شده بود، به محققان کمک کرد تا با بینش منحصربهفردی به بررسی متغیرهای بالینی و اجرایی در این زمینه بپردازند.
نویسندگان این مطالعه متذکر میشوند که با وجود مزایای استاتینها، از آنها کمتر از آنچه که باید استفاده میشود.
محققان در این زمینه به پارادوکس درمان ـ خطر ارجاع دادهاند، یعنی جایی که بیماران در معرض بیشترین خطر ابتلا به بیماریهای قلبیعروقی قرار دارند و باید با دوزهای تهاجمیتر از استاتینها درمان شوند، اینگونه رفتار نمیشود.
این مطالعه پیشنهاد میکند که به جای شروع درمان با دوز کم، باید از همان ابتدا با دوز ماکزیممی درمان آغاز شود که بیمار میتواند تحمل کند.
نویسندگان در پایان اشاره میکنند که اثرات سوء سلامت این داروها هنوز هم باید به صورت فردی در نظر گرفته شود و با بیمار در مورد آنها بحث شود.