درمانی موثر برای بیماران دیابتیک و مبتلا به یبوست مزمن

محققان در مقاله‌ای که در نشریه معتبر American Journal of Gastroenterology به چاپ رسانده‌اند، مدعی شدند لوبیپروستون Lubiprostone در درمان یبوست مزمن در بیماران مبتلا به دیابت، ایمن و اثربخش است.

در واقع، لوبیپروستون می‌تواند به‌طور هفتگی، حرکات خودبخودی روده (SBMs) را افزایش داده و زمان عبور کولون (CTT) را در بیماران مبتلا به دیابت و یبوست مزمن ایدیوپاتیک کاهش می‌دهد.

با استفاده از کپسول‌های pH motility، محققان توانستند به‌طور عینی نشان دهند لوبیپروستون، در مقایسه با پلاسبو به‌طور قابل توجهی CTT را در بیماران مبتلا به دیابت که از یبوست رنج می‌برند، کاهش می‌دهد. یبوست شایع‌ترین عارضه گوارشی در این دسته از بیماران است. آنها همچنین دریافتند که میانگین نمره هفتگی SBMs در گروه لوبیپروستون در مقایسه با پلاسبو، به طور قابل توجهی نسبت به نمره پایه افزایش داشته است.

با توجه به آنکه شیوع دیابت در دنیا به‌طور معنی‌داری رو به افزایش است، نیاز به داروهایی که عوارض گوارشی دیابت را بهبود بخشند، به شدت احساس می‌شود. این یافته‌ها ممکن است نحوه مراقبت را از بیمار تغییر دهند.

محققان مدرسه پزشکی اموری در آتلانتا، بیماران مبتلا به دیابت را که با یبوست مزمن ایدیوپاتیک دست و پنجه نرم می‌کردند، از کلینیک بیماران سرپایی در دو مرکز پزشکی آکادمیک گردآوری کردند. میانگین سنی بیماران 9/56 سال و بیماران هر دو گروه از نظر داده‌های پایه و دموگرافیک  مشابه بودند.

در یک کارآزمایی دو سو کور و تصادفی شده، 37 بیمار تحت درمان با لوبیپروستون 48 میکروگرم روزانه و 39 بیمار نیز با پلاسبو، به مدت 8 هفته درمان شدند. محققان برای ارزیابی CTT از یک کپسول wireless motility (با نام SmartPill از شرکت Buffalo) استفاده کردند.

پیامد اولیه این مطالعه، تفاوت در تعداد SBMs در هفته  در مقایسه با وضعیت پایه برای هر یک از گروه‌ها در هر هفته، پس از آغاز دوره درمانی بود. پیامد ثانویه این مطالعه، دربرگیرنده تغییرات در CTT پس از 4 هفته درمان PAC-QOL پس از 8 هفته درمان، تغییرات نسبت به پایه در ارتباط با علایم گوارشی، و نیاز به داروهای نجات‌بخش در هفته‌های 2، 4 و 8 درمان بود.

طی 8 هفته درمان، بیماران گروه لوبیپروستون، به‌طور میانگین 83/1 بار بیشتر از بیماران گروه کنترل، در هفته SBMs داشتند که این اختلاف میان دو گروه از نظر آماری معنی‌دار بود. در هفته 4 درمان، در مقایسه با وضعیت اولیه CTT در گروه لوبیپروستون، به‌طور میانگین 13 ساعت کاهش و در گروه پلاسبو 7 ساعت افزایش داشت. طول مدت اثر درمانی هم حدود 20 ساعت گزارش شد.

PAC-QOL در هر دو گروه بهبود نشان داد، اما تفاوت میان آنها از نظر آماری معنی‌دار نبود. هیچ تفاوتی در ارتباط با علایم گوارشی و نیاز به تجویز داروهای نجات‌بخش میان دو گروه پس از 8 هفته درمان دیده نشد. عوارض جانبی جدی هم در طول مطالعه گزارش نشد.

محققان مدعی هستند که قوت این مطالعه در طراحی آن نهفته است، زیرا روی بیماران دیابتیک و گنجاندن نتایج عینی و ذهنی مرتبط با بیمار تمرکز دارد.

داروی لوبیپروستون در حال حاضر برای درمان یبوست مزمن ایدیوپاتیک، سندرم روده تحریک‌پذیر با یبوست غالب، و یبوست القا شده در اثر مصرف اوپیوئیدها تائید شده است، اما تا کنون به‌طور گسترده در بیماران دیابتیک ارزیابی نشده بود.

نکته مهم: در مورد این مطالعه آن است که علیرغم بهبودی قابل توجه در تواتر حرکات روده، علایم کلی کیفیت زندگی میان دو گروه درمانی و پلاسبو تفاوتی نشان نداد.

محققان اذعان دارند که هرچند حجم نمونه این مطالعه نسبتا اندک است، نتایج آن پیشنهاد می‌کنند که درمان استاندارد شناخته شده‌ای برای یبوست ایدیوپاتیک و سندرم روده تحریک پذیر با یبوست غالب ممکن است به‌طور موثری یبوست را در افراد دیابتیک هم بهبود دهد.